Ακου πτώμα να μαθαινεις

Η Δόμνα μου το θύμισε πριν λίγες μέρες. Εποχές παλιές, αγαπημένες. 

Πάτρα 1979. Φοιτητής στη Πάτρα, έμενα στην Αγιά με τον Κοσμά και τον Ηλία, συμμαθητές απο το περίφημο Ε' Γυμνάσιο Αρρένων στην Θεσσαλονική και συμφοιτητές στο Μαθηματικό Πατρών. (Τον έναν τον παντρεψα, ο άλλος που ξέφυγε).

Εκείνο το καιρό διάβαζαμε Τοπολογία και Μιγαδικές Συναρτησεις του Αρτεμιάδη, Στατιστική του Ρούσσα, Μίλαν Κούντερα, και Λούκυ Λούκ, ακούγαμε The Doors, Janis Joplin, Leonard Cohen και Λιλιπούπολη και βλέπαμε The Muppet Show και Happy Days.

Και γυρίζαμε τα σινεμά της πόλης. Θερινά και Χειμερινά. 

Χειμωνας ήτανε που πηγαμε και ειδαμε το "Τα Κουρέλια Τραγουδαν Ακόμα", του Νικου Νικολαϊδη, σε ενα κινηματογραφο στην Δημητρίου Γούναρη, και δεν ξέρω αν υπαρχει ακόμα. Δεν ειχε πολυ κόσμο, μάλλον ηταν καθημερινή. 

Η υποθεση: 

Ο Άλκης (Αλκης Παναγιωτιδης), ο Χρηστος (Χρηστος Βαλαβανιδης), ο Κωστας (Κωνσταντινος Τζουμας) και η Ριτα (Ριτα Μπενσουσαν), σαρανταρηδες πλεον, συναντιουνται για αλλη μια φορα στο σπιτι του πρωτου, για να ξαναζησουν τις αναμνησεις απο την οργισμενη τους νεοτητα. Της νεοτητας του 1956, τοτε που τα στεκια τους ηταν το Top Hat, η Πρασινη Αλεπου, το Green Park, στα ονειρα τους κυριαρχουσαν οι φιγουρες της Rita Heighworth, του Φατς Ντομινο και του Χαρυ Λιουμαν και στα αυτια τους ηχουσε ο Elvis, ο Jerry Lee και ο Perry. Εξαλλου, «ολα αρχισαν οταν εκεινος ο κρετινος ο Perry Como τραγουδησε την Glendora»... Η παλιοπαρεα –τα «κουρελια»- περιμενει ακομη το Γιαννη, τον αργοπορημενο της παρεας, που θα φτασει τελικα, οταν ομως θα ειναι πολυ αργα. Και φυσικα τη Βερα (Ολια Λαζαριδου), «τη Βερα που ποτε δεν ηρθε», τη γυναικα φαντασμα, που στοιχειωνει το νου και την ψυχη του Άλκη. 
Μετέωροι όλοι, τυραννισμένοι από άγονους έρωτες, σημαδεμένοι απ' το θάνατο αγαπημένων συνομηλίκων, προδομένοι από την πολιτική των καιρών τους, προσπαθούν – μάταια όμως – να ξαναστήσουν την παλιά συμμορία της εφηβείας τους. Η επανάσταση χάθηκε. Ο καθένας θα τραβήξει τώρα για το δικό του θάνατο, ανοίγοντας έτσι ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της γενιάς του.

Βγαινοντας απο το σινεμά, αναρωτιομουνα κι'εγω, τι θα ειχα κάνει οταν θα γινομουνα 40, αν θα ειχα κανει κατι σοβαρό στην ζωή μου, και αν να μπορουσα να τραγουδάω ακομα οταν θα ξαναβρισκομουνα με τους φίλους, συμμαθητές και συμφοιτητές μετά απο 20 χρόνια. Οχι για να βγουμε με τις οικογένειες μας, παιδιά, γατιά, να πιουμε μιά μπύρα, να συζητησουμε για την πολιτική, και μετά "γειά, χαρηκα πολύ που τα είπαμε", αλλά για να βγουμε μόνοι μας, όπως παλιά, να κανουμε τα ίδια, να γελασουμε μαζί

Τωρα τα εχω περάσει τα 40, ειμαι στα 50 και, εχω αναμνησεις, αγάπες, απογοητευσεις, επαγγελματικές επιτυχιες και αποτυχίες, και ονειρα που δεν θα πραγματοποιηθουν.  Με τα "κουρέλια" δεν εχω συναντηθεί ακόμα. Μία μέ τον ένα, μία μέ τον άλλον, αλλά πότε ολοι μαζί. Ξερω στό περίπου, τι κάνουνε, πιστευω οτι αν βρεθουμε, δεν θα συζητησουμε για πολιτική, ΔΝΤ και ποδοσφαιρο. Οχι με τον Κοσμά. Ουτε με την Δόμνα. Θα συνεχισουμε απο εκεί που μείναμε όταν ο καθένας μας πήρε τον δικό του δρόμο. Απλά, μας γυρισε η ζωή σε διαφορετικες πόλεις, διαφορετικές χωρες. Κάναμε καλές και κακές επιλογές. Ειμαι σίγουρος για μένα, σχεδόν σίγουρος και για τους άλλους. Αυτός που δεν το παραδεχεται, ειναι αυτός που εχει κανει τις περισσοτερες κακές επιλογές. 

   

Η ελπίδα πεθαινει τελευταία, και θέλω να πιστεύω οτι θα βρεθουμε καποια στιγμή, αλλά νομίζω οτι δεν θα μπορω να τραγουδαω. Θα ειμαι ενα σκέτο "κουρέλι" και δεν θα μπορω να λέω "ακου πτωμα να μαθαινεις" γιατι ακόμα δεν ξερω που χάλασε το πράγμα. Σίγουρα όχι οταν εκείνος ο κρετίνος ο Πέρυ Κόμο τραγούδησε την Γκλεντόρα.

Η σκηνή με το πτώμα: