Η Δόμνα

Με περίμενε Αλεξάνδρας και Παρνόμου, στην έξοδο του μετρό. Αυτη με είδε πρώτη, και έτρεξε και με αγκάλιασε. Δεν είχε αλλάξει καθόλου, παρόλο που δεν την είχα δει για 30 χρόνια, απο το πανεπιστήμιο, στην Πάτρα. Μόνο τα μαυρα μακρυά μαλλιά της αλλάξανε χρώμα και κοντύνανε πολύ, μά πάρα πολύ!

Το θερμομετρο του διπλανου φαρμακείου εδειχνε 25 βαθμους και δεν ειχαμε ούτε την ορεξη ούτε την ώρα να κανουμε βόλτες.

Καθησαμε στο Starbucks που δεν το χωνευω και πολύ, αλλά ηταν το μόνο που είχε τραπεζια έξω  στην σκιά. Πήρε ενα κουβά freddo cappuccino και αρχίσαμε να τα λέμε απο κει που είχαμε σταμάτησει πριν 30 χρόνια. Μόνο που σε αυτα τα 30 χρόνια, η Δόμνα εκτος απο μαμά, πηρε το πτυχιο του Μαθηματικού, προσπαθησε να κανει ενα μεταπτυχιακό στην Πατρα με τον Κοσμόπουλο (παιδαγωγικά) αλλά απορριφθηκε μετ’επαινων (το γνωστο PFO, Please Fuck Off) εκανε ενα μεταπτυχιακό στην διδακτική, τελειωσε γραφιστρια στα ΤΕΙ Αθήνας, δουλευε 12ωρα σε ενα περιοδικό σαν γραφιστρια, εγινε καθηγητρια σε Τεχνικό Λύκειο στις  Γραφικες τεχνες στην Πάτρα και μετά στην Αθήνα, και όλα αυτά σε μιά τελείως αλλοκοτη σειρά που μόνο αυτή μπορεί να το κάνει που όμως καταρίπτει το θεωρημα του «βρακιού»,  που λέει όλα πρέπει να γινονται στην σειρά τους. (Domna’s theroem).

Το μόνο που δεν ειναι  η  Δόμνα ειναι καθηγήτρια, και θα μου εκανε εντύπωση αν ήταν. Η  Δομνα ειναι δασκάλα. Δεν μαθαινει στους μαθητες το θεωρημα του Rolle, ή το αντιστοιχο στις Γραφικές τεχνες, αλλά τους μαθαίνει γιατι  και πως βγηκε αυτό θεωρημα, και βαζει τους μαθητες της στο λουκι της έρευνας που ειναι σημαντικότερο απο το να ξερει τον τύπο του θεωρηματος. Τετοιους δάσκαλους χρειαζεται η καημενη η παιδεία μας, τέτοιους να μαθουν τα παιδια να σκεφτονται, και οχι να περάσουν στο πανεπιστήμιο μαθαινοντας 3.000 ασκήσεις χημειας απ’εξω. Γιατί η παιδεία ειναι αυτό που μένει όταν ξεχάσεις αυτα που έμαθες στα σχολεία και στα πανεπιστήμια αλλά σου έχει μάθει πως να τα ξαναβρείς, και μόνο ο δάσκαλος μπορεί να δώσει στα παιδιά.

Και η Δόμνα, άν και μοναδική, δεν ειναι η μόνη, υπαρχουν και άλλοι δάσκαλοι τρελλαμένοι που δουλευουν για το μεράκι τους και όχι μόνο για τον μισθό τους.

Και μια ωραία πρωί, ο υπουργός παιδειας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος – που την τελευταια φορά που περασε την πορτα του σχολειου ειναι οταν το τελειωσε- θεωρησε οτι τετοιοι δάσκαλοι δεν χρειαζονται στα σχολεια και χωρις καμμια αξιολογηση, τους εβαλε στην διαθεσιμότητα και μεθαυριο απολυονται.  Τι σημασία εχουν οι ατελείωτες ωρες στα σχολεια, τα δευτερα και τριτα πτυχία, ειναι πολυ πιο ευκολο να τους διωξεις όλους. Και στο Αουσβιτς καπως ετσι γινότανε. Μετρουσαν άτομα, τιποτα άλλο. Και η Δομνα ξαναβγήκε στους δρόμους, οχι με τον Ρήγα αυτη την φορά (την νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικου) αλλά με άλλους καθηγητές εκ των οποιων ορισμένοι ειναι και δάσκαλοι.  

Και καποια στιγμή την ρωτησα «Και πες ρε Δόμνα οτι σου δινουν το ελευθερο να κανεις οτι νομιζεις, τι θα εκανες?» . Και άρχισε ενας κατάλογος απο διάφορες θέσεις και αρμοδιότητες (υπουργων, διευθυντών, συμβούλων κλπ), απο τον οποιον το βασικοτερο ήταν το: «σε βάθος χρόνου». Πως μπορεις να ζητάς αποτελεσματα απο τους καθηγητές όταν δεν τους έχεις πει τι να κανουν και πως να το κάνουν? Και πως μετά θα τους κρίνεις? Μηπως πρέπει να σκεφτεις τι θέλουμε να κάνουμε, πως να το κανουμε και μετά να δειξεις στους καθηγητες και άλλους υπευθυνους πως να το κάνουμε. 

"Επιτυχία είναι να δουλεύεις πάνω σε αυτό που σου αρέσει, σε αυτό που είσαι καλός" (http://fb.me/6noWVjrze) - Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, twitter 17/3/14.

Βγάλτε επιτέλους τον μαλάκα στην διαθεσιμότητα!!  Σήμερα είναι Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων.