Ο Yann

Τον γνώρισα την πρώτη βδομάδα που ήμουνα στην Ιρλανδία. Ψηλός, δυνατός και Γάλλος όσο δεν πάει άλλο. Κολλήσαμε αμέσως, και όπως δουλεύαμε στην ίδια εταιρεία, βγαίναμε καθημερινά στο διάλειμα για καφέ. 

Περπατούσαμε μαζί και λέγαμε οτι "δεν ειναι κατάσταση αυτή, η Ιρλανδία έχει γεμίσει από ξένους και μας παιρνουν τις δουλειές" 

Ειχαμε τελειώσει το ίδιο πανεπιστήμιο στο Παρίσι, το Paris ΧΙ, που λεγεται και "Jussieu" επειδή βρίσκεται στην πλατεία Jussieu ενω το κανονικό του όνομα ειναι "Université Pierre et Marie Currie - Paris 6" και ψάχναμε για κοινά μαθήματα ή καθηγητές αλλά δεν βρισκαμε γιατί ειμαστε σε διαφορετικές σχολές. 

Δεν είχε οικογένεια στο Δουβλίνο, και γίναμε αδέλφια. Ερχότανε με την Hillary, την κοπέλλα του, και καθόντουσαν μέχρι τις 2-3 το πρωί λέγοντας ό,τι μπορείς να φανταστείς. Η Hillary ειχε μιά τρέλλα με την Ελλάδα και με την Κώ και πιέζαμε τον Yann για να ερθει στην Ελλάδα, στην Πάρο ή αλλού, για διακοπές. 

Ο καιρός περνούσε, χωρισε με την Hillary, κάτι που δεν το είχε ξεπεράσει, αφού μεχρι την τελευταια φορά που τον είδα έλεγε οτι τα "γ@μ$σε" (fucked up) με την Hillary ο ίδιος. 

Βρισκόμαστε όμως πολύ συχνά, ερχότανε στο σπιτι στα ξαφνικά για ένα καφέ και καναμε τσιμπούσι με ότι υπηρχε στο σπίτι. Ο καφές γινότανε γεύμα με 3 πιάτα! 

Μας αγαπούσε κι'αυτός, ήθελε να εχει και αυτός μια οικογένεια με παιδιά που να τα έβλεπε να μεγαλώνουν. Και όταν του δόθηκε η ευκαιρεία, έγινε πατέρας χωρις να ξερει καλά-καλά την μητέρα της κόρης του, της Gwenaelle, (Γκουανέλ προφέρεται) τυπικό Γαλλικό όνομα της Βρετάνης. Ενα χρόνο μείνανε μαζί με την μητέρα της Gwenaelle και ένα βραδυ τα'μαζεψε, κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο του και νοίκιασε ενα δώματιο μεχρι να αγορασει το δικό του το σπίτι. 

Audi TTi

Απο κεί και μετά, μόνο 2 γυναίκες υπηρχαν γι'αυτόν, η Gwenaelle και η Titinne, η μητέρα του. Δόθηκε αποκλειστικά στην κόρη του. Ενα μικρό πλασματάκι έκανε τον Γάλλο γίγαντα ότι ήθελε. Πηγαίνανε να αγορασουν μία κούκλα και αγοραζε ολη την σειρά. Αλλαξε την Audi TTi που ειχε σε Audi A8 γιατι είχε μεγαλωσει η Gwenaelle και δέν χωρούσε με το καθισμα της, και την Α8 σε A6 Station Vagon, παραγγελία μόνο γι'αυτόν στο εργοστάσιο της Audi (!!) για να χωραει και το ποδήλατο της κόρης του. 

Και συνέχισε να έρχεται με την Gwenaelle για ενα "καφέ".

Κάθε χρόνο τον καλούσαμε κα ερθει τα Χριστούγεννα να φαμε μαζί, και πάντα αρνιότανε. Μόνο πέρσυ αποφάσισε να ερθει, και μάλιστα αυτοπροσκαλεσθηκε αφού δεν τον καλέσαμε γιατι θα μας έλεγε "'οχι" 'οπως πάντα. 

Εβηχε τα Χριστούγεννα και του λέγαμε να παει σε κανενα γιατρό γιατι ακουγόνατε για λοίμωξη στο στήθος. Και την τελευταία φορά που τον ειδα, παλι εβηχε αλλά είπε οτι πηγε τον γιατρό.

Η Vikky που ειχα να ακουσω 7 χρόνια με πήρε τηλεφωνο στο αεροδρόμιο του Αμστερντάμ, γυριζοντας απο την Ιαπωνία και μου είπε οτι ο Yann πέθανε την ίδια μέρα το πρωί. Τον βρήκανε στο σπίτι του, στο κρεβάτι του, και υποθέτουν βαριά ασθματική κρίση. Κατάλαβα τι εννοούν οταν λένε άνοιξε η γή. Δεν θυμάμαι πως εφτασα να καθομαι στο αεροπλάνο, θυμαμαι να μου δινουν ενα μπουκάλι νερό. 

Οταν πήγα στο σπίτι του με την αδελφή του που ήρθε απο το Παρίσι να τον παρει πίσω, τα'χασα με πόσα πολλά φάρμακα είχε για ασθμα. Αποδείξεις γιατρων πριν 15 μέρες, επισκεψεις στο νοσοκομείο και ραντεβού για τον Ιούνιο. Δεν μας ειχε πει τιποτα, αλλά εκανε εξετάσεις και βρηκαν οτι ειναι ασθματικός. 

Την Κυριακή πηγα με την αδελφή του στο νεκροτομείο που τον ειχαν για την αυτοψία που θα γινότανε την Δευτερα. Φαινοτανε σαν να κοιμάται. Τα μάγουλα του ήταν κόκκινα, οπως ηταν στο κρεββατι του, το στόμα μισανοιχτο, τα ματια κλειστά.

Εκλαψα πολύ, εκλαψα για μένα, και εκλεισα την πόρτα πίσω μου για να μην τον ξυπνήσω. Περιμένω να με παρει τηλέφωνο να με ρωτησει οπως πάντα, "Comment ca va mon petit?" (τι κάνεις μικρέ μου?) 

Η Miyajima και το πουκάμισο

Η Miyajima ειναι ενα νησάκι απεναντι απο την Χιροσίμα, στην Ιαπωνία, γνωστό για το “floating Tori” (πλωτή αψίδα) που σε καλωσοριζει στο νησί και ειναι η είσοδος στο Shinto shrine (τέμενος των Shinto)  και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Πριν λιγες μέρες βρέθηκα εκεί, και φαινότανε οτι θα βγαινανε οι σαμουράι απο το τέμενος, κυρίως επειδή κυκλοφορούσαν μεταξύ μας ιερείς ντυμενοι με τις παραδοσιακές στολές. Τέτοιες στιγμές καταλαβεις οτι βρίσκεσαι σε άλλη πολιτιστική περιοχή, πράγμα που κανένας δεν μπορεί να ζήσει στην Ευρώπη.

Εχω βγάλει εκατοντάδες φωτογραφίες για να τις ξεκαθαρισω οταν γυρισω πίσω, και σπάνια βγαζω τον εαυτό μου τις φωτογραφιες γιατι θελω να κρατάω την εικόνα όπως την ειδα εγώ, και όχι όπως κάποιος άλλος που βγαζει την φωτογραφια, για να είμαι κι'εγω στην φωτογραφια. Το κανω μόνο και μονο για να την στείλω σε φίλους μου για να τους δειξω που ειμαι και πόσο καλά περνάω.

Πρέπει να ειναι πολύ κομπλεξικός, ή ηλίθιος, ή και τα δύο μαζί, ο ανθρωπος που το μόνο που εχει να πει στην φωτογραφια που ειμαι κατω απο το Tori, οτι το πουκαμισο μου ειναι χάλια, και οτι πρεπει να φαινεται αρχοντιά  οταν λεω οτι ειμαι Ελληνας.

Εγω παντως αισθάνθηκα πολυ καλυτερα οταν ζωγραφισα τον χάρτη του κοσμου σε ενα κομματι χαρτί απο κατι ταξιωδικές οδηγιες που ειχα, και εδειξα σε μία ταξη γιαπωνεζων μαθητών, στην αυλή του μουσειου της Χιροσιμα, απο πού είμαι και που ειναι η Ελλαδα. 

Η Ελληνική Κοινότητας Ιρλανδίας

Την Κυριακή, 30 Μαρτίου, τελείωσε μία "ενδιαφέρουσα" εμπειρία που είχα τα τελευταία 2 χρόνια που ήμουνα Γραμματέας της Ελληνικής Κοινότητας Ιρλανδίας με τον διορισμό του νέου Διοικητικού Συμβουλίου. Με το ζόρι μαζευτήκανε 9 άτομα να φτιάξουν το καινούργιο ΔΣ, εκ των οποίων οι 5 ανανεώσανε την θητεία τους για άλλα 2 χρόνια και πολλοί το κάνανε για να μην μείνουν κενές θέσεις -κι'εγώ μεταξύ αυτών και δεν είναι "Τραβάτε με κι'ας κλαίω" που άκουσα. 

Στην Γενική Συνέλευση ήταν μόνο ... 14 άτομα! Το παλιό ΔΣ (και όχι όλοι), το καινούγιο ΔΣ (και όχι όλοι), οι κηδεμόνες της εκκλησιαστικής περιουσίας (trustees) και άλλα 2 άτομα που δεν ειχαν σχέση με τα "αξιώματα". Οι περισσότεροι από μας το περιμέναμε αυτό αφού, εδω και καιρό, θα έλεγα και από χρόνια, η κοινότητα πάει απο το κακό στο χειρότερο, και είναι πολύ πιθανόν η Ελληνική Κοινότητα της Ιρλανδίας να διαλυθεί και να μείνει μόνο σαν όνομα για νομικούς λόγους, και να υπάρξει μόνο η Ελληνορθόδοξη Κοινότητα της Ιρλανδίας υπό την προστασία της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας. Εξ'άλλου, καπως έτσι λειτουργεί και τώρα.

Πολλοί  έχουν θέσει το ερώτημα γιατί δεν υπαρχει πιά κόσμος που θα ενδιαφέρεται για την Ελληνική κοινότητα. Οταν κάναμε τον απολογισμό μας ακούσαμε οτι το ψάρι απο το κεφάλι βρωμάει, συνεπως, το ΔΣ της κοινότητας φταίει. Πολυ πιθανόν. Αλλά έχουν περάσει πολλά ψάρια, και η βρώμα τους πρέπει να περάσει πολυς καιρός για να φύγει.  

Ημουνα λίγο αφελής να πιστέψω οτι μπορούσαμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Εκτος απο δύο σημαντικά πράγματα που καναμε στα 2 τελευταια χρόνια, τιποτα δεν άλλαξε. 
Το ενα εναι οτι δεν εμεινε το σχολείο χωρις δάσκαλο μέχρι να αποφασίσει το υπουργείο παιδειας να στείλει μία δασκάλα τον Φεβρουάριο (αντι τον Σεπτέβριο) και το άλλο ειναι οτι εγινε μια επικοινωνία των Ελληνων του Δουβλινου με τους Ελληνες του Cork, παρ'ολο που τελικά ειναι λιγα τα πράγματα που ενωνουν τους Ελληνες των 2 περιοχών. Τουλαχιστον ξερουμε οτι προσπαθησαμε και χάρις στην Ελευθερία (μέλος του ΔΣ στο Cork) μαζευτηκανε και γνωριστηκανε οι Ελληνες της περιοχής. Σιγουρα υπηρξαν τα προβλήματα, το οικονομικό το πρωτο, τα κωλο-μπλοκάκια (μπλοκάκι = μπλοκ με αποδείξεις) κάνανε πάλι το θαύμα τους. "Γεια σας παιδιά, τι κανετε, πως περνάτε στο Κορκ, ωραία, σκάστε ενα 20αρικο, πάρτε την απόδειξη". ΠΟΤΕ δεν υπήρξε καποιος απο το ΔΣ της Ελληνικης κοινοτητας να παειο στο Cork, και το βραδυ εκεινης της Κυριακης οταν γύριζε ο Κωνσταντίνος, ο πρόεδρος της κοινότητας, πίσω στο Δουβλινο, τον ειχαν ήδη θάψει για τα μπλοκάκια. Το ότι ήταν ο πρώτος που πηγε να τους δει, έστω και μόνο που έκανε το πηγαινελα σε μία μέρα, δεν μετρησε. 

Και η πλάκα ειναι, οτι φαινεται οτι μπλοκάκια θα βγουν ξανά στην πιάτσα. Θα κυνηγάνε τους γονεις και οποιον κανει το λάθος να μπει στην εκκλησία. Εγω τους θυμαμαι τους εισπρακτορες στα τρόλεϋ που ειχαν κρεμασμενο στον λαιμό τους αυτο το καταπληκτικό χειροκινητο μηχάνημα που εκοβε τα εισητηρια. Να βρουμε κανα-δυο τετοια, τουλαχιστον θα ειναι πιο γραφικό απο τις σκετες αποδειξεις. 

Κουράστηκα να γίνομαι κακός, και το αποτέλεσμα δεν άλλαξε. Και απ'οτι φαίνεται ούτε πρόκειται να αλλάξει. Οι εποχές εχουν αλλάξει, ο κόσμος δεν χρειαζεται την Ελληνική κοινότητα για να γνωρισει άλλους Ελληνες. Οσοι θελουν να πανε στην εκκλησία την Κυριακή, μπορει να γνωρισουν κανα-δυό, αλλά οι περισσοτεροι, που δεν θελουν να πανε στην εκκλησία, θα βρουν Ελληνες απο αλλού. facebook, Skype, chat rooms, μεχρι και σε dating sites, όχι ομως απο την Ελληνική κοινότητα. 

Ακούστηκε επισης οτι η "εκκλησία τραβάζει τους Ελληνες". Εμενα προσωπικά με διωχνει η εκκλησία, και υπαρχουν και άλλοι, πολλοι σαν και μένα. Και στο κατω-κατω, υπαρχει και η Ελληνορθοδοξη κοινοτητα που ειναι η "εκκλησιαστική" κοινοτητα. Ακομα και μεταξυ μας μπερδευομαστε ποιος κανει τί. 

Τι μπορεί να γίνει τωρα; Πολύ καλη ερώτηση, χωρις απάντηση. Ο κόσμος πιά μιλάει μεσω ιντερνετ. Οσοι δεν το πιστευουν, ζουνε σε άλλο πλανήτη. Πρεπει λοιπόν και η κοινότητα να κανει την "υπέρβαση", να μιλαει στα μέλη μεσω ιντερνετ, emails, skype, virtual rooms. Πολλοί λένε όχι, πρεπει γινεται και τηλεφωνικά. Δεν ξέρω. Μπορεί. Εμενα παντως αν καποιος με παρει τηλεφωνο απο οποιοδήποτε οργανισμό, ομάδα, κοινότητα χωρις να του το εχω ζητήσει, θα τον σιχτιρισω απο μεσα μου την πρωτη φορά, και απο εξω μου την δευτερη. Και δεν θα υπαρξει τρίτη. Καί γι'αυτο εγω, δεν θα το κάνω.

Ο κόσμος μας εχει πει τι θέλει, τι τον ενοχλεί, τι πρέπει να κάνουμε. 'νταααξει μωρέ, δεν χρησιμοποιησαμε μαθηματικες μεθόδους να κανουμε την ανάλυση. Ομως τα ιδια θα βγάζαμε πανω-κάτω. Σιγουρα δεν θέλει τις παλιες συνταγές. Απο εμας εξαρτάται τώρα τα κανουμε την "υπέρβαση", να παει η κοινότητα στους Ελληνες παρά να έρθουν οι Ελληνες στην κοινότητα και να αναρωτιωμαστε γιατι δεν ερχονται στις Γενικές Συνελευσεις. Τουλαχιστον στο πανεπιστημιο πηγαινανε στον Γκολέ μετα τις μαραθωνιες συνελευσεις, ή ερχόντουσαν τα "Παιδιά απο την Πάτρα" και παιζαν στο αμφιθέατρο.

Η Δόμνα

Με περίμενε Αλεξάνδρας και Παρνόμου, στην έξοδο του μετρό. Αυτη με είδε πρώτη, και έτρεξε και με αγκάλιασε. Δεν είχε αλλάξει καθόλου, παρόλο που δεν την είχα δει για 30 χρόνια, απο το πανεπιστήμιο, στην Πάτρα. Μόνο τα μαυρα μακρυά μαλλιά της αλλάξανε χρώμα και κοντύνανε πολύ, μά πάρα πολύ!

Το θερμομετρο του διπλανου φαρμακείου εδειχνε 25 βαθμους και δεν ειχαμε ούτε την ορεξη ούτε την ώρα να κανουμε βόλτες.

Καθησαμε στο Starbucks που δεν το χωνευω και πολύ, αλλά ηταν το μόνο που είχε τραπεζια έξω  στην σκιά. Πήρε ενα κουβά freddo cappuccino και αρχίσαμε να τα λέμε απο κει που είχαμε σταμάτησει πριν 30 χρόνια. Μόνο που σε αυτα τα 30 χρόνια, η Δόμνα εκτος απο μαμά, πηρε το πτυχιο του Μαθηματικού, προσπαθησε να κανει ενα μεταπτυχιακό στην Πατρα με τον Κοσμόπουλο (παιδαγωγικά) αλλά απορριφθηκε μετ’επαινων (το γνωστο PFO, Please Fuck Off) εκανε ενα μεταπτυχιακό στην διδακτική, τελειωσε γραφιστρια στα ΤΕΙ Αθήνας, δουλευε 12ωρα σε ενα περιοδικό σαν γραφιστρια, εγινε καθηγητρια σε Τεχνικό Λύκειο στις  Γραφικες τεχνες στην Πάτρα και μετά στην Αθήνα, και όλα αυτά σε μιά τελείως αλλοκοτη σειρά που μόνο αυτή μπορεί να το κάνει που όμως καταρίπτει το θεωρημα του «βρακιού»,  που λέει όλα πρέπει να γινονται στην σειρά τους. (Domna’s theroem).

Το μόνο που δεν ειναι  η  Δόμνα ειναι καθηγήτρια, και θα μου εκανε εντύπωση αν ήταν. Η  Δομνα ειναι δασκάλα. Δεν μαθαινει στους μαθητες το θεωρημα του Rolle, ή το αντιστοιχο στις Γραφικές τεχνες, αλλά τους μαθαίνει γιατι  και πως βγηκε αυτό θεωρημα, και βαζει τους μαθητες της στο λουκι της έρευνας που ειναι σημαντικότερο απο το να ξερει τον τύπο του θεωρηματος. Τετοιους δάσκαλους χρειαζεται η καημενη η παιδεία μας, τέτοιους να μαθουν τα παιδια να σκεφτονται, και οχι να περάσουν στο πανεπιστήμιο μαθαινοντας 3.000 ασκήσεις χημειας απ’εξω. Γιατί η παιδεία ειναι αυτό που μένει όταν ξεχάσεις αυτα που έμαθες στα σχολεία και στα πανεπιστήμια αλλά σου έχει μάθει πως να τα ξαναβρείς, και μόνο ο δάσκαλος μπορεί να δώσει στα παιδιά.

Και η Δόμνα, άν και μοναδική, δεν ειναι η μόνη, υπαρχουν και άλλοι δάσκαλοι τρελλαμένοι που δουλευουν για το μεράκι τους και όχι μόνο για τον μισθό τους.

Και μια ωραία πρωί, ο υπουργός παιδειας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος – που την τελευταια φορά που περασε την πορτα του σχολειου ειναι οταν το τελειωσε- θεωρησε οτι τετοιοι δάσκαλοι δεν χρειαζονται στα σχολεια και χωρις καμμια αξιολογηση, τους εβαλε στην διαθεσιμότητα και μεθαυριο απολυονται.  Τι σημασία εχουν οι ατελείωτες ωρες στα σχολεια, τα δευτερα και τριτα πτυχία, ειναι πολυ πιο ευκολο να τους διωξεις όλους. Και στο Αουσβιτς καπως ετσι γινότανε. Μετρουσαν άτομα, τιποτα άλλο. Και η Δομνα ξαναβγήκε στους δρόμους, οχι με τον Ρήγα αυτη την φορά (την νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικου) αλλά με άλλους καθηγητές εκ των οποιων ορισμένοι ειναι και δάσκαλοι.  

Και καποια στιγμή την ρωτησα «Και πες ρε Δόμνα οτι σου δινουν το ελευθερο να κανεις οτι νομιζεις, τι θα εκανες?» . Και άρχισε ενας κατάλογος απο διάφορες θέσεις και αρμοδιότητες (υπουργων, διευθυντών, συμβούλων κλπ), απο τον οποιον το βασικοτερο ήταν το: «σε βάθος χρόνου». Πως μπορεις να ζητάς αποτελεσματα απο τους καθηγητές όταν δεν τους έχεις πει τι να κανουν και πως να το κάνουν? Και πως μετά θα τους κρίνεις? Μηπως πρέπει να σκεφτεις τι θέλουμε να κάνουμε, πως να το κανουμε και μετά να δειξεις στους καθηγητες και άλλους υπευθυνους πως να το κάνουμε. 

"Επιτυχία είναι να δουλεύεις πάνω σε αυτό που σου αρέσει, σε αυτό που είσαι καλός" (http://fb.me/6noWVjrze) - Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, twitter 17/3/14.

Βγάλτε επιτέλους τον μαλάκα στην διαθεσιμότητα!!  Σήμερα είναι Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Εχεις παχύνει

Ειναι φυσιολογικό να κανεις παρατηρήσεις και σχόλια για το περιβάλλον σου, είτε αυτό ειναι η φύση (λουλούδια, δεντρα), άψυχα αντικείμενα (αγαλμα, πίνακας ζωγραφικής, αυτοκινητο, σπίτια) ή και έμψυχα όντα (ζώα, ανθρωπους)

Πολλά  ομως από αυτά τα σχόλια, έχουν σχέση με τους ανθρώπους και τα αισθήματά τους, μιάς και τα σπίτια, φυτά, πίνακες δείχνουν το γούστο του ανθρώπου που το έχει, το οποίο μπορεί να είναι ίδιο με το δικό μας ή όχι. Απλά πράγματα.

Λιγότερα απλά ειναι τα πράγματα όταν λέμε την γνωμη μας για άλλους,  γιατι πρέπει να ειμαστε προσεκτικοί για την «διατυπωση» της γνωμης μας κυρίως εάν το γούστο μας δεν συμφωνει με το δικό τους.  Συνηθως προσπαθουμε να μην πειραξουμε να αισθηματα τους. Ειναι δύσκολο να πεις σε καποιον οτι δεν σου αρέσει το σπίτι του. Ειναι πιο εύκολο να του πουμε οτι το σπιτι του ειναι μ@λ@κία αλλά μαλλον θα μας πλακωσει στο ξύλο. Διότι του έχουμε θίξει άσχημα τα αισθήματα του. ή αν δεν το κάνει, σίγουρα δεν θα μας ξαναμιλησει.

Από την άλλη πλευρά, πρέπει και μείς να είμαστε τελειως αγενείς και άσχετοι για να κάτσουμε να λέμε τέτοια πράγματα. Και κυρίως όταν δεν μας έχουν ρωτήσει.

Εμεις οι Ελληνες, για κάποιο παράξενο λόγο, θεωρουμε νορμάλ να υποβαθμιζουμε τους άλλους λέγοντας οτι έχουν παχυνει, τα μαλιά τους ειναι χάλια, τα ρουχα τους δεν ειναι ωραία, και όλα αυτά, χωρις να μας εχουν ρωτησει.

Κυριως αυτό το φοβερό «εχεις παχύνει». Λές και ο άλλος δεν το εχει καταλάβει, Δεν το βλεπει απο τα ρουχα του. Και δεν μπορω να καταλαβω, γιατι πρεπει να τους το λέμε. Το μονο που μπορουμε να γίνουμε ειναι αντιπαθείς.

Αληθεια, δεν εχω βρεί καποιο λόγο, να ερθουν στα ξαφνικά να μου πουν οτι εχω παχυνει. Το ξέρω αυτό. Μόνο κάποιος που θέλει να με χάλασει χωρις συγκεκριμμένο λόγο θα μου το πεί. Αφου ξέρουν, όλοι ξέρουμε, οτι δεν ειναι ωραιο να εχεις παχύνει, γιατι πρέπει να το λέμε και απο πάνω? Τι κερδιζουν?

Αλλά την επόμενη φορά θα απαντήσω όπως στο ανέκδοτο:

-  Ναι, έχω παχύνει αλλά εγώ θα αδυνατισω, ενώ εσυ εισαι άσχημη και θα συνεχίσεις να είσαι άσχημη

Περί λασπολογίας

λασπολογία: "κατηγορία που δεν ευσταθεί και διατυπώνεται με τυχαίο και ανήθικο τρόπο" (Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ.Μπαμπινιώτη) και η λέξη "κατηγορία" βάζει την "λασπολογία" σε επίπεδο βρισιάς.   

Σταματάω πρώτα στό "τυχαίο".  

Το να πείς κάτι τυχαίο, είναι όταν το λές χωρίς να έχεις καμμία απόδειξη. Ετσι σου ήρθε στο κεφάλι. Αν κάποιος πεί ότι εγώ έχω και οδηγώ μία Φερράρι, είναι μία τυχαία φράση. Από μόνη της αυτή η φράση δεν λέει τίποτα, και είναι λάθος. Όπως επίσης είναι λάθος αν πουν ότι έχω κλέψει το αυτοκίνητο που οδηγώ, αλλά η φράση αυτή με τοποθετεί στην κατηγορία του κλέφτη και πρέπει να δώσω εξηγήσεις στην δικαιοσύνη που το βρήκα το αυτοκίνητο που οδηγώ γιατι αλλοιώς μπαίνω φυλακή. 

Εάν όμως έχεις γεγονότα που σε οδηγούν να πιστεύεις ό,τι πιστεύεις, τότε αυτό που λές δεν είναι πιά τυχαίο. Απλά πράγματα.

Το "ανήθικο" είναι λίγο πιο μπερδεμένο γιατί ορισμένες λέξεις μπορεί να θεωρηθούν ανήθικες, οι οποίες όμως λέγονται τόσο συχνά που χάνουν την σωστή τους σημασία. Το γνωστό παράδειγμα, "ο μαλάκας". Είναι, ή δεν είναι ανήθικη λέξη; Εξαρτάται πως το παίρνει ο καθένας. 

Τέλος η "κατηγορία", με την έννοια του "κατηγορώ". Και πάλι, σε περίπτωση που η πράξη δεν διώκεται απο τον νόμο, το να κατηγορήσεις κάποιον είναι προσωπικό. Κατηγορώ κάποιον ότι είναι φασίστας όταν εγώ πιστεύω ότι είναι και ότι ο φασισμός πρέπει να κηρυχθεί εκτός νόμου. Αλλοι θεωρούν ότι και ο κομμουνισμός πρέπει να κηρυχθεί εκτός νόμου. Είναι προσωπικό (και πολιτικό) το θέμα. 

Φτάνουμε λοιπόν και ρωτάμε αν το να πείς οτι κάποιος είναι Χρυσαυγίτης είναι κατηγορία ή όχι. Το 8,5% των Ελλήνων λένε πώς Οχι. Οι άλλοι λένε Ναι. Αλλά δεν μπορείς οτι είναι "κατηγορία", δεν μπορεί -ακόμα- να μπεί φυλακή.

Το να πείς κάποιον ότι είναι Χρυσαυγίτης όταν λέει ότι η Χρυσή Αυγή θα σώσει την Ελλάδα, χαιρετάει με το χέρι τεντωμένο, (μιά φορά και έστω και για πλάκα), και τον έχεις δεί να είναι έτοιμος να χτυπήσει άτομο που δεν συμφωνεί με τις διαδικασίες που προτείνει, δεν είναι τυχαίο, υπάρχουν αποδείξεις, άλλο εάν οι αποδείξεις είναι λάθος. 

Και όλα αυτά μαζί, δεν θεωρούνται λασπολογία. Υπάρχει υπόνοια. Μπορεί να είναι λάθος, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν θεωρείται λασπολογία. 

2013. Στιγμές.

Ενας άλλος χρόνος τελειώνει, ένας άλλος αρχίζει. Ο χρόνος δεν μας περιμένει. 

Παράξενος χρόνος το '13. Μπορεί να φταίει και το νούμερο, αν και δεν εχω καταλάβει γιατι το '13 είναι άτυχο. Αλλες χώρες το έχουν για γούρικο (Ιταλία)

Ιανουάριος. Απολύομαι απο την Zurich Life (31/1) - Αυτό δεν ξέρω ακόμα αν είναι καλό ή κακό, ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η εταιρεία, 5 χρόνια χαμένα που με δυσκολέψανε να βρώ άλλη δουλειά, δεν μπορουσα να βρώ τι να γραψω στο βιογραφικό μου για τα 5 αυτά χρόνια. 

Φεβρουάριος. Χαλάει η μηχανή του αυτοκινήτου, 3 χιλιαδες ευρώ κόστος η επισκευή, 7 χιλιάδες καινουργια μηχανή, 20.000 καινουργιο αυτοκίνητο. Ταξίδι στην Αθήνα, απο τις 8 μέρες περνάω τις 4 στο κρεβάτι με την μέση μου.

Μαρτιος. Στένωση της σπονδυλικής στήλης, 5 βδομάδες στο κρεβάτι, ακόμα προσέχω.

Απρίλιος. Συνεχίσω να ψάχνω για δουλειά. Δεν έχω απελπιστεί ... ακόμα!

Μάιος. Eric Clapron, ίσως η τελευταία συναυλία που θα πάω. Δεν πειράζει, αξίζει τον κόπο να θυμάμαι αυτήν σαν τελευταία. Στο πανηγυράκι της Eurovision παίρνει μέρος ο ρεμπέτης Αγάθωνας. Χάνω κάθε ιδέα γι'αυτόν. 

Ιούνιος. Συνεχίσω να ψάχνω.

Ιούλιος. Ερχεται η γκέισά μου απο την Ιαπωνία. Τελικά πού είχε λείψει πιό πολύ απ'οτι φανταζόμουνα. Η Jo φεύγει για Πάρο και μένω εδω με την Κεβίνα. Πρώτη φορά εδώ και 30-35 χρόνια που δεν παω στην Πάρο για καλοκαίρι.Δεν θέλω όμως ούτε μιά μέρα να αφήσω να μην ψαχνω για δουλειά

Αυγουστος. Η Κεβίνα αρχίζει δουλειά στην Allianz. Φεύγει η Δανάη και δίνω ενα PFO (Please Fuck Off) στην Liberty Insurance που με πήραν για ηλίθιο.
Εχω στείλει 218 βιογραφικά, τα 58 φτασανε στις εταιρείες, οι 16 με καλεσανε σε συνεντευξη (8%). Αποτέλεσμα: 0 (μηδέν)

Σεπτέβριος. Φτάσαμε στους 8 μήνες ανεργίας. Αρχίζω τα μαθήματα "Start your own business". Δεν έχω ιδέα τι "business" μπορώ να αρχίσω σε τέτοια ηλικία, αλλά δεν μου κοστίζει τίποτα αυτό το μάθημα. Τελικά πιάνω δουλειά στην Cornmarket, Financial Services σαν contractor, 12 μήνες συμβολαιο με μικρό ημερομίσθιο (daily rate). Δεν με έπαιρνε άλλο. 

Νοεμβριος. Επιτέλους, ένας μήνας χωρις τίποτα το ιδιαίτερο. Γράφω τις σκέψεις μου στο blog για την Ελληνική κοινότητα Ιρλανδίας και χωρίς να το περιμένω, γίνεται αυτό που περιέγραφα, χωριζόμαστε στα δύο, οι μέν υπέρ της κοινότητας, οι δέ κατά της κοινότητας. Πέφτω από τα σύννεφα με ορισμένα σχόλια.   

Δεκέμβριος. Μαύρα σύννεφα. Η Cornmarket έχει "budget issues". Πολύ πιθανόν να ξανα-αρχίσω να ψάχνω.